Over mij

Mijn verhaal...

Mijn dagen zaten vol. Volgepland tot de nok. 24 uur werken, zorgen voor de kinderen en al die verantwoordelijkheden die daarbij komen, afspreken met familie & vrienden, sporten, nog ergens tijd voor mijn man. En geen ruimte meer voor mezelf. Oké, af en toe een dagje naar de sauna. 

Dat was de buitenkant. Maar binnenin was de drukte niet minder: ik was altijd bezig met wat ik nog moest doen, of ik alles wel goed gepland had, of ik niets vergeten was. Ik was bezig met of ik wel het juiste gedaan had of niet beter iets anders had kunnen doen....

Ik deed waarvan ik dacht dat het zo hoorde. Zoveel mogelijk tijd met de kinderen doorbrengen. En dan wel ook leuke & verantwoorde dingen doen (oh... de druk van het moederschap - dat is nog een heel ander verhaal). Op mijn werd zette ik mij 200% in. Ik sportte omdat het 'moet' om gezond te zijn. Wekelijks sprak ik op de paar vrije momenten met vriendinnen af, want die moest ik wel regelmatig blijven zien. 

​

Ondertussen verlangde ik naar vrijheid. 

Naar tijd voor mezelf. Om gewoon even niets te doen. Niets te denken. Ik verlangde naar een hoofd dat ik kon uitzetten. 

En dus voelde ik me continu gefrustreerd. ONTZETTEND gefrustreerd. Het voelde alsof ik faalde. Het voelde als een continue strijd. Anderen lukte het toch ook? Waarom mij dan niet? Wat was er mis met mij? Ik moest het nog beter aanpakken van mezelf. Nog efficiënter plannen en nog harder werken om alles voor elkaar te krijgen. Mijn overtuiging: 

Als ik maar hard genoeg mijn best bleef doen, dan zou het me wel lukken. 

​

Het gevolg?

Ik was áltijd moe. Sleepte me door de dagen heen. Had geen zin in mijn afspraken met vriendinnen. Vond de opvoeding van mijn zoon ontzettend zwaar. En: ik was regelmatig ziek. Omdat ik gewoon een te hoog tempo aanhield, wat mijn lijf niet bijhield.

​

Mijn redding

Tot ik zwanger werd van mijn tweede. Ik viel helemaal uit. Was fysiek en mentaal tot niets meer toe in staat. Wat bleek: ik had een PTSS overgehouden aan mijn eerste (traumatische) bevalling, zonder dat ik het door had. Dat bleef onbewust nasudderen en ik hield er bijna een postnatale depressie aan over. 

Met hulp van een psycholoog heb ik mijn PTSS kunnen verwerken, maar ik wist: zoals ik het deed wil ik NOOIT meer. Het mag echt anders. Ik wil mij niet meer zo voelen als voorheen. 

Ik begon met een opleiding tot kindercoach.

Ik verhuisde met mijn gezin naar het buitenland.

​

Ik begon vanaf 0.

Letterlijk. Ik mocht met een leeg blad beginnen. Maar: ik nam wel mijn rugzak mee. 

Mijn overtuigingen. 

Mijn oude patronen. 

Het klein houden van mezelf. 

De beren op de weg. 

Die waren er nog steeds! En in die 0-fase, mocht ik die eens helemaal gaan onderzoeken. Daar kreeg ik hulp bij. Van een lieve vriendin, door de opleiding die ik volgde. 

​

En door: reiki!

Tijdens de opleiding tot kindercoach werd mij duidelijk: ik mag reiki gaan 'doen', gaan 'ontdekken'. En dat is voor mij echt een gamechanger geweest. Het heeft:

🌈 Op veel vlakken mijn emoties geheeld - ik word niet meer uitzinnig boos zoals ik dat eerst kon zijn; 

🌈 Mij bewust gemaakt van mijn gedachten en dat ik deze als kracht in kan zetten; 

🌈 Oude patronen losgemaakt, zodat ik ze kon loslaten en er nieuwe voor in de plaats kon zetten. Die mij helpen en

laten groeien - ik cijfer mezelf bijvoorbeeld niet meer weg voor anderen; 

🌈 Het heeft ervoor gezorgd dat ik mij niet meer klein en tot last voel, maar dat ik trots mag zijn op hoe en wie ik ben! 

🌈Het heeft ervoor gezorgd dat ik de stap naar mijn eigen onderneming durfde te maken. 

En weet je? Ik gebruik het nog elke dag. Want het maakt elke dag dat ik anders met situaties om ga, dan dat ik zonder reiki zou doen. Het laat mij inzien dat er veel meer mogelijkheden zijn dan dat ik met mijn hoofd kan bedenken! 

​

En jij kunt dit ook! 

Daar ben ik van overtuigd. Een nieuwe manier van leven. Een leven dat bij jou past. Maar bovenal: een leven dat jij kiest.

BEWUST. Jij doet het op jouw manier omdat je WEET wat jouw manier is.